Prolog

Cała się trzęsę, nie wiem czy z zimna, czy ze strachu. Boli mnie głowa jednak krew już nie leci zastygła. Bolą mnie nogi nie mogę się ruszyć. Strasznie jestem głodna , jest ciemno , przerażająco ciemno.
-Mamusiu!!!- Krzyczę lecz nikt się nie odzywa. Jestem wyczerpana , nie wiem ile to trwa już godzin , dni, może tygodni. Nie ,nie tak długo nie mógłby ktoś przetrwać bez jedzenia, to musiało się stać niedawno.
-Mamusiu!- Wołam ponownie, gdzie jest moja mama? Dlaczego nie przyjdzie mnie przytulić i pocałować. Słyszę trzaski, ktoś wali do drzwi. O nie! To On wrócił  po mnie. Chce mnie zniszczyć do końca, dlaczego nienawidzi nas tak bardzo. Boję się.

Słyszę huk i łomot drzwi zostały wyważone, przynajmniej tak mi się wydaje bo jest tak ciemno że niewiele mogę zobaczyć.
Boję się......

To nie On. Do środka wchodzi dużo ludzi , świecą latarkami.

Mamusiu - szepce  prawie niesłyszalnie.

Podchodzi do mnie jakaś Pani, uśmiecha się do mnie, wydaje się miła.
-Nie bój się nie zrobię Ci krzywdy ,jesteś bezpieczna.

mówi tak łagodnym i aksamitnym głosem że wierze jej. Nie odzywam się jednak mam sucho w ustach . Wynosi mnie na rękach z mieszkanie, słyszę wzywania przez radio karetki,

jedna osoba nie żyje

nie żyje... majaczą te słowa w mojej głowie.

Nie żyje. Mamusiu- wydaje mi się że jeszcze krzyczę ,a potem mdleje i widzę już tylko ciemność.

12 lat później...

Rozdział I

Mamo! Gdzie moje kredki- wyrywa mnie ze snu głos Patricka.

Na wpół przytomna zwlekam się z łóżka. Jestem wymęczona , pracuje na nocną zmianę w magazynie i jednocześnie opiekuję się moim 5 letnim synem. Patrick jest kochanym dzieckiem , grzecznym i ułożonym, jednak to nadal dziecko ,które potrzebuje maksimum uwagi.

-Kochanie nie mam pojęcia gdzie twoje kredki może zostawiłeś je u Pani Anny zeszłej nocy?- mówię zaspanym głosem i pocieram oczy.

-nie mamo na pewno nie! poszukam w kuchni! - Wychodzi z mojej sypialni , a ja zaczynam się ubierać .

Wchodzę do łazienki i jak zwykle muszę nałożyć tonę makijażu aby zakryć wielką bliznę na moim czole . Nie jestem sobie w stanie wyobrazić jak mogłam przeżyć z rozciętą głową przez trzy dni. Tamtego dnia gdy zginęła moja mama nie chcę pamiętać staram się go sprytnie wymazać z pamięci , lecz ona wraca w snach , a momentami na jawie. Mam klaustrofobię boję się ciemnych i zamkniętych pomieszczeń. Niewiele osób wie co się wtedy wydarzyło , właściwie tylko ludzie z domu dziecka i moja sąsiadka Anna. Pani Anna to starsza miła pani , która zajmuję się Patrickiem jak ja jestem w pracy. Reszta ludzi patrzy na mnie z politowaniem. Słyszę często szepty za plecami "taka młoda i tak duże dziecko" ,

"pewnie dziecko z gwałtu" "puszczalska, rodzice nie dopilnowali". Ludzie są okrutni, nie znają Cię a oceniają przez schematy . Każda młoda matka to kurwa albo ofiara gwałtu?

Patrick był dzieckiem zrodzonym z miłości, no może tylko z jednostronnej miłości. Zycie w domu dziecka, bo tam przebywałam od śmierci matki do uzyskania pełnoletności, nie jest łatwe. Albo jesteś silna , albo jesteś złamana przez silniejszych . Na szczęście, w nieszczęściu należałam  do grupy "przywódców" . A Derek , ojciec Patricka , był guru naszej paczki. Myślałam , że mam przyjaciół. Byłam zawsze samotna i wtedy Doroti mnie zauważyła , znalazłam w niej bratnią duszę słuchałyśmy podobnej muzyki i obie byłyśmy mocno pokiereszowane przez życie.

Nawet nie zauważałam że Derek i jego banda stacza mnie na samo dno. Papierosy , alkohol , narkotyki, poprawczak. Tak wyglądało moje życie. to właśnie w poprawczaku dowiedziałam się , że jestem w ciąży, a Derek skutecznie zapadł się pod ziemie . Może już dawno się zaćpał albo rzucił na pożarcie gada z gangu motocyklowego.

Musiałam sama się uporać z wczesną ciążą i macierzyństwem.

-Mamo , co na śniadanie- z zamyśleń wyrywa mnie głos syna, uśmiech od razu pojawia się na mojej twarzy. Zaczesuje grzywkę na czoło , żeby całkowicie zatuszować ślady przeszłości i idę do kuchni.

-Na co masz ochotę kochanie? może jajecznica?- pytam wymachując przy tym patelką.

-Jasne mamo może być jajecznica ale z posypką na super moc- mówi swoim piskliwym głosem Patrick . Posypka na super moc i tylko ja wiem że to zwykły szczypiorek.

-Już się robi superbohaterze, a teraz leć założyć ubranie a ja przygotuje jajecznice , potem pójdziemy z Anną na zakupy.

Patrick wybiega z kuchni a ja biorę się za tworzenie posiłku.

Czasami wydaje mi się że Patrick to takie moje światełko w ciemnym tunelu , uratował mnie i ratuje mnie każdego dnia w chwilach zwątpienia. To Dzięki Patrickowi mam siłę mimo teko że lekko nie jest.

-Gotowe !- krzyczy Patrick- ale jestem głodny!

Nakładam jajecznice na dwa talerze uśmiechając się pod nosem. Mój syn jak zwykle na ubranie zarzucił pelerynę supermana nie rozstaję się z nią odkąd dostał ją od Anny na swoje piąte urodziny.

Zjadamy śmiejąc się i wygłupiając jak to zwykle z nami bywa.

Po zjedzeniu wrzucamy talerze do zlewy i wychodzimy na umówione zakupy z Anną .

Wciskam przycisk dzwonku i czekam aż drzwi się otworzą , jednak nic się nie dzieje. Naciskam ponownie i wtedy drzwi się otwierają , a przede mną staje wysoki postawny mężczyzna , na oko starszy ode mnie o kilka lat.

-yyy ja ... to znaczy. Gdzie Anna? - zaczynam się jąkać jak jakaś rozstrojona nastolatka.

-Babcia źle się poczuła i tata zawiózł ją do lekarza.

Babcia? Mieszkamy tu z Patrickiem od dwóch lat i nigdy nie widziałam tu tego mężczyzny, co to za wnuczek , który nie odwiedza babci? bardzo przystojny wnuczek mruczy moja podświadomość , a ja całkiem zbita z tropu proszę mężczyznę tylko aby przekazał mi wieści o Annie jak tylko coś będzie wiedział.

-Hej ale jak masz na imię? - krzyczy za mną.

-Victoria- mówię i odchodzę.

-Charlie, miło było Cię poznać. - macha do mnie i się uśmiecha i to jak się uśmiecha serce zamiera na ten widok. Ale z ciebie idiotka Vik ,co to miało być? zachowujesz się jak gówniara. Właściwie to przecież jestem gówniara mam zaledwie 20 lat , mam prawo do takich zachowań. Pocieszam sama siebie. Co to było? Nie zachowywałam się tak od momentu moich spotkań z Derekiem , on był moim pierwszym i ostatnim partnerem . Obrzydził mi mężczyzn raz na zawsze. Jestem silną i niezależną kobietą. Wmawiam sama sobie , że wnuk Anny nie zrobił na mnie najmniejszego wrażenia.